W muzyce fuga jest kontrapunktową techniką kompozytorską dwu- lub wielogłosową, zbudowaną na przedmiocie (temacie) wprowadzanym na początku w imitacji (powtarzaniu w różnych wysokościach) i często powracającym w toku utworu.
Jakie są cechy fugi w okresie baroku?
W fudze głos przedstawia główny temat, a następnie może przejść do innego materiału, podczas gdy w rundzie jest dokładna imitacja tematu. Również melodia fugi jest w różnych skalach, podczas gdy w rundzie melodia jest w tych samych tonach. Fugi wprowadzane są przez preludia.
Co to jest fuga barokowa?
Fuga to utwór muzyczny, w którym przeplatają się melodie oparte na jednym pomyśle muzycznym. Fugi były najbardziej popularne w okresie baroku, ca. 1600-1750. Opierały się na wcześniejszym pomyśle z okresu renesansu, zwanym polifonią imitacyjną, w której wielu śpiewaków śpiewało tę samą melodię w różnym czasie.
Jaka jest główna faktura fugi?
Fuga to szczególny rodzaj faktury polifonicznej. Fugi zawsze zaczynają się od melodii granej na instrumencie solo/śpiewanej głosem solowym lub produkowanej unisono przez instrumenty/głosy. Ta melodia jest następnie grana przez wszystkie inne instrumenty lub głosy po kolei, ale niekoniecznie w tej samej tonacji.